अरिङ्गाल

कविता हो अरिङ्गाल बन्न सक्नु पर्छ । अंग्रेजसँग अरिङ्गाल पनि युद्धरत् थिए । भक्ती , बलभद्रले मात्रै लडेका थिएनन् । देश जोगाउन अरिङ्गाल पनि लडेका थिए । हाम्रा पुर्खा देशका तलवी लडाकु थिए । अरिङ्गालहरु बेमतलव लडीरहेका । बेवारिसे यत्रतत्र मरिरहेका । उनिहरुको लासमाथी कसैले सलामी दिएनन् । मलामी पनि कोही भएनन् । तर उनिहरु ज्ञात अज्ञात देशका खातिर लडिरहे । आफ्नो आहुती युद्ध मैदानमा दिइरहे । न त उनिहरुले पानी पिए । न त तलव सुविधा नै लिए । आज उनिहरुलाई नै लल्कारी रहेछ देश । युद्धमा सामेल हुन बोलाई रहेछ । आज शत्रुसँग लड्ने हैसियत कसैले राख्दैन । बरु सिमा छोड्न तयार हुन्छ । धर्म छोड्न तयार हुन्छ । अर्काको संस्कारमा काल्पनिक रमाउँछ । अर्काको छाता जुत्ता धुन्छ । त्यसैमा स्वदेश र स्वदेशी रमाएको छ । लाहुरबाट ल्याएको सामान र बाकसमा । सबै परिवार र समाज समेत वाह ! भन्छ । लाहुरे आफ्नै केश गन्दैछ । क्यानाम ! केश त तिल चामले भएछ । अब पाँच बर्षमा त पेन्सन पाक्छ । त्यस पछि त पल्टन छोराले हाँक्छ । अनि त आरामको जिन्दगी बिताइन्छ । बिचैमा माला लगाएर बाकस मात्रै आयो । फुर्तिलो लाहुरे आज चिरनिन्द्रामा छ । अबका दिनमा सोहि स्थान सन्तानका लागि । आरक्षणमा छोरो विदेशीको सैन्यमा भर्ति भयो । फेरि पनि उहि जिवनशैलि शुरु भयो । चुच्चे ढुङ्गो , उही टुङ्गो ।