राजेन्द्र पाठक
अति भौतिकवादले थलिएको शहर जहाँ स्कुल जाँदा त्राहीमाम् बन्नु पर्दछ । मन्दिरमा जाने भक्तले एकपटक सोच्नु पर्ने भयो शंख, घण्टा बजाउनका लागि । पैदय यात्री र यातायातका साधन पर्खनेहरुले गम्भीर भएर सोच्नु, विचार गर्नु पर्दछ प्रतिक्षालयमा सुस्ताउनका लागि । बजारमा खरिद विक्रीका लागि जम्मा हुनेहरुकै भिडमा को कस्ता छन् भन्ने शंकाको घेरा भित्र अव जो सुकै पनि पर्न सक्ने भएका छन् ।
ढाका टोपी लाउँदैमा सोझा पहाडी र दाह्री पाल्दैमा आतंक फैलाउने भन्ने दुवै सोच अवका दिनहरुमा अतिवादी सोच मात्रै ठहर हुन सक्दछ । अरु देशमा मस्जीद, चर्च आदीमा जम्मा भएका भक्तहरुले यस्ता नियती धेरै पटक भोगी सकेका छन् । विस्तारै विस्तारै त्यस्ता संक्रमणहरुले हामीलाई पनि समाति सकेको छ । यसैको ज्वलन्त उदाहरण हुन अबोध बाललालिका, आगामी देशका कर्णधार जसबाट देश र समाजले ठूलो आशा लिएको हुन्छ । त्यस्ता कलिला मानसिकतामा आतंकको बोझ बोकाउने के मानवतावादी हुन सक्लान् ? बजारमा खरिद बिक्री गर्नेहरु माथि निर्मम किसिमले आर्थिक शोषण गर्नेहरु व्यापारी नभएर समाजका संक्रामक किटाणुहरु हुन् ।
व्यापारीको भेषमा रहेर पनि नीति सम्मत मानवतालाई आत्मसाथ गरेर समान खरिद विक्री गर्नेहरु मात्र व्यापारी ठहर्लान् । अन्यथा नक्कली समानको कारोवार गर्ने र प्रत्यक्ष रुपमा मानव समाजको स्वास्थ्य प्रति खेलवाड गर्नेहरु माथि राज्यले अत्यन्त कडा सजाएको भागेदार तुल्याउन सक्नु पर्दछ । निकृष्ट उत्पादनलाई उत्कृष्ट हो भन्दै विज्ञापन गर्ने सबै तह र तप्का माथि पनि कडा निगरानी राखेर मिडियाको दुरुपयोग गर्ने माथि कडा कानून ल्याएर लागु गर्न सक्नु पर्दछ । समाजसेवाका लागि खटिएकाहरु चाहे राजनीतिज्ञ हुन् चाहे अन्य सामाजिक कार्य गर्ने नै किन नहुन उनीहरु माथि झन कडा निगरानी हुनु जरुरी छ । राजनीति र समाजसेवा समाउ गर्ने साधन हाइनन् । अन्य कमाउने पेशा माथि समेत कडा निगरानी हुनु पर्दछ । विगतका व्यवस्था माथि अमानविय भन्दै निन्दा भत्र्सना गर्नेहरु आजै आफै त्यस्ता पृष्ठभूमि निर्माण गर्दै ताण्डव शास्ति महशुस साधारण जनताले महशुस गरी रहेका छन् । न्यायलय सहितका पूर्वाग्राही भएको महशुस गर्न थालिएको छ । जसले मानवतालाई नै प्रमुख महत्व प्रदान गर्नु पर्ने हो । त्यसले दिन सकिरहेको छैन । त्यसैले त मानवता भन्ने शब्द दस्तावेजमा मात्र सिमीत छ भन्नु पर्ने बाध्यता श्रृजना भएको हो ।