कविता

सविता बस्नेत

मेरो घाईते मनको उपचार गर्दा गर्दै
कतै तिमी नै पो घाईते हुने होकी
मेरो आकाश माथी लागेको कालो बादललाई
पन्छाउदा पन्छाउदै
कतै तिम्रै आकाश कालो हुने पो होकी
डर लाग्छ प्रिय कतै मलाई भुमरीबाट
तान्दा तान्दै आफै पो भुमरीमा फस्ने होकी
त्यसैले प्रिय जाउ तिमी मेरो जिवनबाट
मलाई मेरै हालमा छोडिदेउ
मेरो जिवनमा उज्यालो छर्न
आफ्नो जीवन खरानी नबनाउ
मेरो मरुभूमिलाई सिन्चित गर्न
तिमी आफ्नो जीवन बगर नबनाउ

२०७६