काठमाडौं, माघ ९ । असल काम गर्ने मानिस कहिल्यै पनि प्रशंसाको भोको हुँदैन । कसैले राम्रो भनोस् वा नभनोस्, ऊ आप्mनो काम एक नासले गरिरहन्छ । कारण उसको कामले अरुलाई अहित कहिल्यै गर्दैन । त्यसैले त्यस्तो व्यक्ति प्रशंसा पनि चाहँदैन । त्यस्ता व्यक्ति प्रायः साधकहरु नै हुने गर्दछन् र राजनीति पनि साध्य होइन, साधानै हो ।
अब प्रश्न उठ्छ, प्रधानमन्त्री के.पी. शर्मा ओलीले राजनीतिक साधना गरिरहेका छन् वा राजनीतिलाई साध्य बनाएका छन् ? यदि राजनीतिलाई साध्य बनाएका छन् भने उनले प्रशंसा खोज्नु सो¥है आना सही हो र साधना गरेका हुन् भने किन चाहियो प्रधानमन्त्री ओलीलाई अरुको प्रशंसा ? नेकपा सरकारले गरेका राम्रा कामहरुको प्रशंसा नगरेको भनी स्वतन्त्र र व्यवसायिक पत्रकारहरुलाई मुटु र मन नै नभएको आरोप लगाएर सार्वजनिक रुपमा नै प्रधानमन्त्री ओली अरिंगालशैलीमा उत्रिनु कति शोभायमान छ ?
नेकपा सरकारले गरेका राम्रा कामहरुको वैज्ञानिक परीक्षण र मापन के हो ? के पत्रकारहरुले गोकर्ण फरेष्ट्री र ललिता निवास जग्गा घोटाला प्रकरणको प्रशंसा गर्नु “क्यावाद नेकपा सरकार” भनी प्रशंसा गर्नु ? ठेकेदारहरुसंग पहिला नै अर्बौ रकम कमिसन खाएर पूर्वाधार विकास निर्माणका योजनाहरु सुम्पिने र सडक र पुलहरु खण्डहर र बेबारिसे बनाएर छोड्नुलाई “कसैले नसकेको काम नेकपा सरकारले ग¥यो” भनेर प्रशंसा गर्नु ? नेकपाहरुले निर्मला पन्तहरुलाई गरेको बलात्कार घटनाहरुलाई “वीरभोग्य वसुन्धरा” भनी प्रशंसा गर्नु ? ३३ किलो सुन काण्डलाई लिएर सरकारको प्रशंसा गर्नु ?
सत्तासिन भएपछि मुलुकको स्रोत र साधनहरुको दोहन गर्नुलाई “नेकपा सरकारले चमत्कार नै ग¥यो” भनी प्रशंसा गर्नु ? नेकपाको आवरण र सत्ता शक्तिको आडमा भइरहेका आर्थिक र सामाजिक भ्रष्टाचारका घटनाहरुलगायत लिपुलेकसहित देशको सीमालाई सुरक्षित गर्न नसक्नुलाई प्रशंसा गर्नु ? यी त केही दृष्टान्तहरु मात्र भए । नेकपाको सरकारले वि.सं.२०७४ देखि २०७६ सालको पुस मसान्तसम्म आइपुग्दा गरेका “राम्रा काम”हरुको फेहरित सबै तयार पार्ने हो भने काशीमा गएर मुख धोएर आउँदा पनि सफा नहुने गरी प्रदुषित भइसकेको छ ।
असल नियतले राष्ट्रहीत र जनहीतमा काम गर्नेलाई सकैको प्रशंसा नै चाहिंदैन । असल कामको परिणामले नै स्वतः प्रशंसा पाइरहेको हुन्छ । असल काम आजको पुस्ताले नदेखे भोलीको पुस्ताले अवश्य देख्छ ! त्यो पनि कसैले राम्रो गरेछ भनी प्रशंसा गरोस् भन्नाका खातिर काम गरेकै हुँदैन । काम गर्नु कर्ताको नियति हो नगरी बस्नै सक्दैन । काम गरिहन्छ । राम्रो वा नराम्रो देख्ने र भन्ने अरुकै काम हो । जसको जस्तो चिन्तन वा सोँच हुन्छ, सोही अनुरुपको दृष्टिकोण बन्छ र सापेक्षित रुपमा अभिव्यक्ति प्रकट हुन्छ । त्यसलाई अनौठो मान्नै पर्दैन । त्यो त कुण्ड–कुण्ड पानी मुण्ड–मुण्ड विचार हो ।
प्रधानमन्त्री ओलीले राम्रा कामहरुको प्रशंसा खोज्नु भन्दा सुचना प्रविधि विधेयकलाई फिर्ता लिएर नागरिकको अभिव्यक्ति स्वतन्त्रताको सम्मान गर्नु श्रेयशष्कर हुन्छ । त्यो भन्दा पनि गुटगत लोभ÷पापलाई त्यागेर आफ्नो कम्जोर स्वास्थ्यलाई सवल बनाउनका लागि शरीरले नै थेग्न नसक्ने जिम्मेवारीबाट विश्राम लिनुमा प्रकृतिलाई समेत न्याय हुने सर्वोत्तम त्याग हुन्छ
