पछि नपर्ने सञ्चारकर्मीहरको आशा र भरोसामा पनि लोकतन्त्र टिकेको हुन्छ । संचारमाध्यम माथिको आक्रमणबाट हामी क्रमसः हात र गोडामा जंजिर लाग्ने अवस्थामा पनि पुगेका हुन सक्दछौंं । यो अवस्थाबाट बच्नको लागि हामी तयार हुनु पर्दछ । माक्र्स र एङ्गेल्स्ले भनेका थिए कि–सर्वहाराहरुको गुमाउने केही हुँदैन बरु जिते शोषणको जंजिरबाट मुक्ति पाइन्छ । तर अहिले उल्टो भएको छ । कम्युनिष्टहरुले गरीब र किसानहरुलाई झुक्याएर आफ्नो फाइदाको लागि प्रयोग गर्ने र पछि ब्रेनवास गरेर वा डर त्रास देखाएर जनतालाई दास बनाउने कार्य गरिरहेका छन् । जन्जीर लगाउने कार्य गर्दैछन् र कतिपय देशमा गरिरहेका छन् ।
स्वतन्त्रता भनेको मानिसको जन्मसिद्ध अधिकार हो र यसलाई सञ्चार स्वतन्त्रताले संरक्षण गरेको हुन्छ । यो स्वतन्त्रतालाई कम्युनिष्टहरु रुचाउँदैन्, किन् ? यो स्वतन्त्रतालाई कहिले बुझिने रुपमा र कहिले झुक्याएर अपहरण हुने गरेको छ । हामी कुन विषयमा प्रष्ट हुन आवश्यक छ भने जनताको स्वतन्त्रता बिनाको राम्रो शासन असंभव छ । जनताको शासन भनेको कुनै दलको सर्वसत्तावादलाई स्वीकार गर्नु नभई संधैभरी जनताले बहुविचारको बहुविकल्पलाई हेर्न, पारख गर्न र छान्न पाउनु हो । यो छनौटको प्रक्रिया निश्चित समयमा दोहोरिनु पर्दछ र त्यो प्रव्रिmया शान्तिपूर्ण हुनु पर्दछ । यसो हुन सकेन भने जतिसुकै जनताको हितको नाम दिए पनि त्यो प्रणाली जनविरोधी हुन जान्छ । तसर्थ जनताको अधिकारको सुरक्षा लोकतन्त्रमा मात्र हुन्छ भन्ने सन्देश दिन आवश्यक छ ।
सञ्चार स्वतन्त्रताको लागि जनतामा विचार दिँदा ज्यानको पनि बाजी लगाउन त्यसैले तानाशाही सर्वसत्तावाद त्रासमा बाँचेको हुन्छ
के क्युवाका तानाशाह कम्युनिष्ट फिडेल क्यास्ट्रोले पैतिस हजार महिलाहरुलाई पत्नी भन्दा पनि यौन दासी बनाएको तथ्यले कम्युनिष्ट व्यवस्थामा महिला समेतलाई डर र त्रास देखाएर विभिन्न अनैतिक कार्यहरु गराइन्छ भन्ने देखिंदैन र ? क्यास्ट्रो अरबौंपति हुन् तर उनको देशमा जनताले राम्रोसंग खान पाउँदैनन् । कम्युनिष्टहरु गिटी कुट्ने मित्रहरु तथा भारी बोक्ने मित्रहरुलाई समेत लक्षित गर्दै भन्नु हुन्छ कि – कम्युनिष्ट व्यवस्था आएपछि उनीहरुका दुखका दिन सकिन्छन् । के कम्युनिष्ट मित्रहरुको सरकार एकदलीय सर्वसत्तावादी सरकारमा परिणत भएपछि ड्राइभर र अन्य मजदुरहरु चाँहिदैनन् ? चाँहिन्छन् र त्यहाँँ ती पेसा गर्नेहरुलाई न्याय हुँदैन भन्ने कम्युनिष्ट देश क्युवाको उदाहरणले नै देखाएको छ । श्रम गर्नेहरुलाई सबैभन्दा बढी अन्याय गरिन्छ र कम्युनिष्टहरु र उच्च ओहोदामा रहनेहरुले मजदुरलाई दास बनाउँदछन् भन्ने ती उदाहरणहरुले देखाएका नै छन् । उत्तर कोरिया समेतका कम्युनिष्ट देशहरुबाट पहिला कम्युनिष्ट पत्रिकाहरु निसुल्क पनि आउने गर्थे । के त्यो निसुल्क वितरण मजदुरप्रतिको अन्यायमा आधारित होइन ?
अक्षरमा खेल्ने सञ्चारकर्मी मित्रहरुले यो पक्षलाई बुझ्नु भएको छ । तर यसलाई हामीले सघन रुपमा जनसमक्ष लग्नु पर्ने बेला आएको छ । जनतालाई सत्य तथ्यको जानकारी दिन नसकेको कारणले जनता आफ्नो अधिकार गुम्दै गरेको अवस्थामा पनि बेखबर भए वा नबुझेर आफ्नो अधिकारको मृत्युपत्रमा हस्ताक्षर गर्न पुगे र त्यही कारणले गर्दा हाम्रा भावि पुस्ताले पनि दासताको पीडा भोग्नु पर्यो भने त्यो भन्दा बढी दुखदायी अरु के हुन सक्ला ? यो सबैमा प्रष्ट गर्न आवश्यक भएकोमा दुईमत हुँदैन र अहिलेको हाम्रो दायित्व यो पनि हो ।
अक्षरमा विश्वास गर्ने साथीहरुले आफ्ना अधिकारमा जनताका अधिकारहरु बढी लुकेको देख्नु भएकोमा दुईमत पनि छैन । सञ्चार स्वतन्त्रताको लागि जनतामा विचार दिँदा ज्यानको पनि बाजी लगाउन त्यसैले तानाशाही सर्वसत्तावाद त्रासमा बाँचेको हुन्छ । जनतालाई त्रास देखाएर मात्र शासन गरिन्छ । बेन्र वासको अर्को पक्ष त छदैछ । यस संबन्धमा एउटा उदाहरण मात्र पनि पर्याप्त हुनेछ । केही वर्ष पहिला उत्तर कोरियाको एउटा ११ बर्षीय बालकको भनाई कुनै सञ्चार माध्यममा दिइएको थियो । त्यो बालक कुपोषणबाट पीडित थियो । उ अब एकाध वर्षमा मर्ने जस्तो लाग्दथ्यो । तर उसले आफ्नो भविष्यको लक्ष्य ठूलो भए पछि महान कम्युनिष्ट नेता किम्लाई उनको प्रशंसामा लेखिएको गीत सुनाउनु थियो । मोटा घाटा कम्युनिष्ट नेताहरु गरीबको रगत चुसेर सत्तामा बस्नेहरुले त्यो बच्चाको पनि रगत चुसेका थिए तर ब्रेनवासको कारणले उसलाई अन्यायको आभाष नै थिएन । यस प्रकार मानिसको ब्रेनवास गरेर अन्याय सहने शक्ति दिलाउनु किमार्थ न्याय होइन । जनताले सत्य जान्ने र विवेकशील बनिरहन सक्ने अवस्था कायम राख्न उनीहरुलाई सजग पार्न संचार जगतको भूमिका सबैभन्दा महत्वपूर्ण छ ।
