सुस्मिता पहाडी
कठै भन्न मन लाग्यो मेरो देशका नेता देख्दा
जेल पो जानु पर्ने हो की यो कविता लेख्दा
डर लाग्छ सरकारको दुई तिहाई उस्कै
आखिर कुरा उठाउनै छ तिम्ले खाको घुस कै
भाई फुटे गवार लुटे भन्थे बुढापाका
रमिते छन् सबै यहाँ लुटिसके हाम्रा पाखा
आफु–आफु लड्न सक्छन् देशलाई भजाएर
मौका छोपी खाउँला भनि मनमा सजाएर
सरकारलाई पिर भयो पद अनि त्यही सत्ताको
मन्त्रीलाई अर्को पिडा दैनिक आउने तलव भत्ताको
कति खेल खेल्ने होला तिमीहरुले जनताका नाममा
कोही नेता पुग्ने हैनन् विकट ती गाउँमा
ठेकदार अनि गुण्डा जति सबै नेता आफै पाल्ने
कति दिन नेता, मन्त्रीलाई भन हामीले हो पाल्ने ?
हाम्रै करले तलब, भत्ता मोज मस्ती गर्छौ
जनताको सरापले भन कहिले मर्छौ ?
भ्रष्टाचार नगर्ने वाचा गर्दै लुट्छौ भित्र भित्र
जनताले देखिसके तिम्रा कुरुप चित्र
जति मन्त्री फेरिएनी फेरिएन कडा साशन
जनताका नाममा गर्न छाडिदेउ भो अब भाषण
देशको सीमा नजोगाउने तिमी किन बस्छौ कुर्सी कुरी
काम भन्दा बोली धेरै तिम्रा धेरै चुरीफुरी
सक्छौ भने देश जोगाउ, लेउ हाम्रो जमिन
देश लुट्ने, रमित हेर्नेको छैन यहाँ कमी
जस जति आफु लिन्छौ अपजस जति अरुलाई
देश जोगाउन नसक्ने हो भने हिन मोसो लगाई
राम्रा काम गरे भन्दै भाषण गर्छौ देश लुटी सके
भाई फुटे गवार लुटे तिम्रो अस्तित्व भन अब के ?
