राजेन्द्र प्रसाद पाठक
बुद्धले राजकाज सहितको आलिसान जिवनशैली त्यागेर विश्वभर शान्ती फैलाएका थिए । भृकुटीले वुद्धको उपदेशलाई आफ्नो देशमा फैलाईन त्यसै कारण तिब्तीयन बुद्धीष्टहरु भृकुटीलाई ग्रीनतारा भनेर पुजा गर्दछन् । जनक नन्दनी सिताले अयोध्यापती श्रीरामकी प्रेरणाश्रोत बन्न सफल भईन । गुरु नानकले आध्यात्ममा जोड दिए र शिख संप्रदायको उद्धार गरे । जैन गुरुले जैनहरुमा आध्यात्मीक चेतनाको विकाश गरे । ब्यास मुनीले चार वेद, अठार पुराण, एकसय आठ उपपुराण उपनिषदहरुको रचना गरेर हिन्दु आध्यात्मिक ज्ञानको क्षेत्रमा अकल्पनिय गुण लगाएका छन् । यि त भए पूर्विय दर्शन अनुरुप आध्यात्म आकाशमा उदाएका ताराहरु ।
अब बिषय वस्तुतर्फ मोडिदै गर्दा भौतिक र राजनैतिक बिकाशमा गनिएका र चुनिएका ताराहरुमा सन् साठीको दशकदेखी यता दक्षिण कोरियामा तात्कालिन राष्ट्रपति पार्क चुङ हे । मलेसियामा डा. महाथिर मोहम्मद जसले मलेसियाको सुदृढीकरणको अगुवाई गरेका थिए । चिनका माओत्सेदोङ्ग आजको समृद्ध चिनको परिकल्पनाकार जसलाई चिनीयाँहरु देवता समान मान्दछन् । सिङ्गापुरका लि क्वान जसले आजको संमृद्धशाली देश बनायो । हाम्रा नेताहरु पनि बेला बेला भाषणमा मात्रै भए पनि नेपाललाई सिङ्गापुर जस्तै बनाउने मिथ्या उदघोष गर्न पछि पर्दैनन् ।
यदी देश बनाउने हो भने हामी अर्कालाई गालीगलौज गर्न तर्फ होईन आफ्नो काम गर्न र नेतृत्वको सुधार गर्न तर्फ उन्मुख हुनु पर्दछ । अब नेतृत्वलाई नसियत दिने अवसर समेत आएको छ ।
आजभन्दा सत्तरी बर्ष अगाडी लोकतन्त्र स्थापना भएर पनि विकाशको चरम् स्वाद चाख्न सम्म नपाएका हाम्रो छिमेकी मुलुक भारत पनि भाजपा पार्टीको तर्फबाट नरेन्द्र दामोदर दास मोदीको उदय पाश्चात संसारको उदयीमान शक्तिराष्ट्रमा दरीने संभावनाका साथ अघि बढी रहेको छ । हालका एसिया महादिपका ताराका रुपमा उदाएका श्री नरेन्द्र मोदी आत्म केद्रित र परिवारवादी सोच शैलीबाट टाढा रहेकै कारण यती उच्च सम्मानका साथ अघि बढ्न सफल भएका हुन् । ब्यतिगत उन्नती र पारीवारीक उन्नयनमा निर्लीप्त भएको भए । आज भुकम्प र दैविक प्रकोपले पिडीत भारतको गुजरात प्रान्त दक्षिण एसियाको नमुना मानव बस्ती बन्ने थिएन । बि. सं .२०७२ सालको महाभुकम्प पाश्चात हाम्रा देशका शासक, प्रसाशकहरु पनि त गुजरात लगायत बिभिन्न देशको अध्ययन भ्रमणका लागी सरकारी खर्चमा ब्रम्हलुट मच्चाएर डलरको हिसावमा दैनिक भ्रमण भत्ता सहित देश बिदेशको सयर गरेका थिए । आज तिन बर्ष हुन लाग्यो खोई त यसको उपलब्धी ? लज्जाको निशानी र नैतिकताको सिरानी गुमाएकाहरुबाट कुनै पनि प्राणीले भलाइको आषा अपेक्षा नगरे पनि हुन्छ । यत्ती मात्रै होईन यसरी अन्र्तराष्ट्र र छिमेकी देशको बिकाश र संमृद्धीको चर्चा परिचर्चा गरेर लेख्ने पंक्तिकारलाई समेत अराष्ट्रिय तत्व र दलालको उपमा समेत दिन पछि नपर्ने र्निलज्ज नेतृत्वबाट राज्य र जनताले खासै आषा गर्न लायक कुनै कार्य हुने छैन । यद्यपी काहीँ कतै त्यस्ता रालमोडलहरुको जन्म हुन लाग्यो भने पनि उम्रन नपाउँदै जरैदेखी निमोठ्न पछि नपर्ने नेतृत्वले अब उप्रान्त कुनै पनि पद प्रतिष्ठामा प–याउन मनाही गर्ने सम्मको निकृष्ट कार्य गर्न समेत पछि पर्दैनन् हाम्रा शासक भनाउदाहरु ।
लाखैं जनता भत्केको घर जो भग्नावशेषका रुपमा मात्रै ठडिएका छन् त्यसैमा जिवनको प्रवाह नगरी बाल बच्चा च्यापेर सुत्केरी आमाहरु रात गुजारा गरी रहेका छन् । बृद्ध बृद्धाहरु कति कठ्याँग्रीने जाडोका शिकार भैसके । युवाहरु रोजगारीका नाममा दिन दहाडै ठगिएका छन् । यता सरकार र सत्तामा रहनेहरु नचाहीँदा ऐन कानुनका आडमा बिदेशीले अनुदान दिएको रकममा समेत कार्टेलिङ्ग गरेर आफ्ना आफन्तहरुलाई पालन पोषण र रोजगारीका लागी रडाको मच्चाई रहेका छन् । गरिब र पिडीतका नाममा आएको अनुदानको समेत भागबण्डा गरेर खान उद्यत नेतृत्वले के को देश बनाउँछ र चुनावमा भोट माग्दै पार्टीको घोषणापत्र हात हातमा बाँड्दै हिंड्नु ? अझ आफ्ना आफन्तहरु खोजी खोजी टिकट बितरण गर्ने । बाँकी रहेमा बिक्री गर्न समेत पछि नपर्नेबाट अरु केही आषा नगर्दा हुन्छ ।
नेपालमा गएको महाँभुकम्पका बेला दिल्लीमा दाल, रोटी ,पराठा र आलु भाजा समेत बजारमा पर्याप्त रुपमा पाईएन भन्नेहरु जता ततै भेटिन्छन् । भारत सरकार र बिभीन्न संघ संस्थाहरुले खरिद गरेर पठाएका तयारी खाद्य पदार्थहरु समेत नेपाल सरकारले पिडीतलाई बितरण गर्न नसक्नु कतिसम्म लज्जास्पद कुरा हो । पिडीतलाई सहयोग गर्न संसार भरीका देशहरु उद्यत थिए । उनीहरुलाई समेत उपेक्षा गरेर पन्छाउने काम गरीयो । पिडीत पिडामाथी झन्पिडा सहेर बस्न बाध्य भए । क्षति भए अनुसारको पुर्ति दिने सिद्धान्तलाई चुनौती दिएर पिडीतको घर गन्न थाल्यो मुलुकको शासक । क्षती नहुनेले क्षतिपुर्ति पायो हुनेले पहुँचको अभावमा हेरेर बस्नु परिरहेको छ । अब भन्नुहोस् यि निमुखाको भलाई कसले गर्ला ? यस्तो छ देशको एैना यसैलाई हेरेर सुटबुट मिलाई रहेकाछन् नेताहरु । प्राथमिकतामा रहेका विकाश निर्माणका आयोजनाहरु दिनानु दिन स्थगित भैरहेका छन् । ठेकेदारहरु र प्रशासकहरुको मिलेमतोमा राज्यको ढुकुटीबाट क्षतिपुर्ति भराउँछन् । जसका कारणबाट क्षती भएको हो उसले हर्जना बेर्होर्दैन उल्टै राज्यबाट हर्जना असुलउपर गर्दछ । यस्तो चरम भ्रष्ट्राचारले निर्लीप्त भएकोछ देश । यती हुँदा हुँदै पनि हामी छिमेकीलाई सत्तोसराप गर्नमै उद्यत भएको देख्दा उदेक लाग्दो अबस्था श्रृजना भएको छ ।
यदी देश बनाउने हो भने हामी अर्कालाई गालीगलौज गर्न तर्फ होईन आफ्नो काम गर्न र नेतृत्वको सुधार गर्न तर्फ उन्मुख हुनु पर्दछ । अब नेतृत्वलाई नसियत दिने अवसर समेत आएको छ । विगतका काम कार्वाहीको मुल्याँकन गरेर मात्र आगामी चुनावमा भोट दिने मानसिकता जनताले बनाउन जरुरी छ । कुनैपनि पार्टी बिशेषलाई भन्दा उचित उमेद्वारलाई चयन गर्न सकियो भने मात्र आगमी देश र जनताको भविष्य सुनिश्चत हुन्छ अन्यथा जारी भएको घोषणापत्रलाई मात्र हेरीयो भने भोट मग्ने मागपत्रको अध्ययन शिवाय अन्य प्राप्ती हुने छैन ।
हाम्रो छिमेकी देश भारतमा उदाएका एसियाका तारा जसले बिशाल भारतलाई कुशल नेतृत्व प्रदान गरी रहेका छन् । उनैलाई रोलमोडल मानेर पनि हाम्रो देशको बिकाशमा हामी स्यंम् लागी पर्न सक्दछौं । संसारका हरेक ब्यातित्वहरु संङ्ग बिभीन्न राम्रा क्षमता र योग्यताहरु हुन्छन् त्यसलाई हुबहु अंङ्गीकार गर्न सक्नु पनि शासन गर्ने एउटा अर्को कला हो । यसकारण पनि भारतीय प्रधानमन्त्री नरेन्द्र दामोदर दास मोदी नितान्त पूर्विय संस्कारलाई समेत प्रयोगमा ल्याएर देश बिकाश गर्न सकिन्छ भन्ने अर्का कुशल राजनैतिक प्रयोगकर्ता समेत हुन् । श्रीखण्डको वरीपरी उम्रीएको शिमलको समेत सुभाष र गुण श्रीखण्डको जस्तै हुन्छ भनिन्छ तर हाम्रो देशको नेताहरुले किन हो कुन्नी राम्रा गुण र चरित्रलाई आत्मसाथ गर्न सकिरहेका छैनन् । आराध्यदेव भगवान पशुपति नाथले हामी सबैलाई सद्बुद्धि प्रदान गरुन् । अस्तु !
